Rond mijn 40ste verjaardag werd mijn medicatie opgehoogd, omdat deze niet meer voldoende werkte tegen de hoge bloeddruk. Mijn gewicht was ook weer “opgehoogd” en dat terwijl ik minimaal 5 x per week aan sport deed. Mijn lichaam was zo gewend aan het sporten dat dit normaal was. Uiteindelijk kreeg ik een rughernia, waardoor ik er zelfs helemaal uitlag, de mountainbike toertjes deden mijn rug niet goed. De fysio had mij op het hart gedrukt geen ruwe paden meer te fietsen en het over de weg moest gaan proberen. Niks voor mij eerlijk gezegd. Ook de trainingen op de trappen van Snowworld – waar ik vele vrienden help om te blijven door een eigen bootcamp clubje op te richten – kon ik niet meer doen door de rugklachten. Uiteindelijk werd deze actieve stuiterbal zeer stil, mijn emotie ging de ijskast in om er wat lekkers uit te halen en het werd van kwaad tot erger, mijn gewicht bleef stijgen. Begin 2018 werd ik gericht om eens na te gaan denken over een maagverkleining. Ik had er al veel over gehoord maar dan vaak de negatieve verhalen. Toen ik me ging verdiepen, gaf mijn gevoel aan dat dit wel een zeer goede oplossing zou zijn en al snel ging ik voor een afspraak bij het NOK. Het werd mij duidelijk, hier ga ik voor. Mijn moeder steunde mij hier volledig in. Zij stond hier heel positief in, wij waren 2 handen op 1 buik. Mijn moeder was tevens ook mijn beste vriendin, een betere steun had ik me nooit kunnen wensen. Het was een zeer spannende tijd tussen de vertoning en het groene licht. Maar uiteindelijk op 17 mei 2018 kreeg ik het verlossende telefoontje: “Mevrouw we gaan u inplannen voor de sessies.” Wat was ik blij, ik kan me dat moment nog goed herinneren. We hadden een heel gezellige groep waar we veel enthousiasme ontmoetten om aan de operatiedatum te werken. Deze was voor mij op 2 juli – de verjaardag van mijn zoon – waarop ik dan zoals we zeggen Cindy 2.0 ging creëren. Een beetje spannend was het allemaal wel, maar ik had er volste vertrouwen in. Op de dag van de screening woog ik 108 kilo en op de dag van de operatie woog ik 100 kilo, mijn gewicht was dus al netjes gedaald door het crashdieet en de 3 kilo die ik al gescoord had, voordat ik aan het crashen was begonnen. De operatie was me meegevallen. Na een paar dagen kon ik al wandelingen maken samen met mijn moeder wat ons beiden goed deed. Echter na 2 weken voelde ik me minder goed, zelfs zwak. Wat was er aan de hand? Door te weinig vochtopname en de te hoge temperaturen buiten kreeg ik uitdrogingsverschijnselen. Maar na wat glaasjes O.R.S en ice tea green voelde ik me weer wat beter. Ja, dat was de waarschuwing, dat ik echt genoeg moest gaan drinken. Uiteindelijk gingen er weken en maanden voorbij, dat het hartstikke goed ging. Elke maand een kledingmaat kleiner en daar moest ik ineens naar maat 36 een half jaar na de operatie. Wat was ik trots, maar wist ook dat het nu echt te min werd. Ik zag het zelf en hoorde het om mij heen. Uiteindelijk bleef ik op het gewicht van 60 kilo steken en dat was prima zo. Helaas werd mijn moeder steeds zieker en is gestorven op 14 maart 2019. Ze was zo trots op mij, dat ik dit had bereikt en dat ik altijd zo zou blijven. Door de stress en het verdriet was ik wel weer wat meer afgevallen en woog ik nog maar 56 kilo, waardoor ik toen officieel ondergewicht had. Door dagelijks een kop kippensoep te eten en een plak zelfgemaakte cake was ik een paar maanden later weer 60 kilo. Nu anno april 2021 sta ik al meer dan een jaar stabiel tussen 63 en 65 kilo en daar ben ik zeer tevreden mee. Als mensen vragen of ik het weer zou doen, zeg ik volmondig: “Die GBP had voor mij een paar jaar eerder gemogen, waarin ik veel ellende had.”