Regain/ Terug aankomen en onzekerheid
Regelmatig zie ik berichten voorbijkomen van mensen die minder wegen dan ik, die beginnen aan hun nieuwe leven met een maagverkleining. Ik schaam me dan altijd een beetje voor mijn huidige gewicht, want ik heb de operatie al gehad tien jaar geleden. En nu weeg ik nóg meer dan vele lotgenoten die pas aan hun reis beginnen…. Dit maakt me soms verdrietig en onzeker.
Ik ben Carina, 43 jaar oud, en ik heb sinds ruim tien jaar een gastric bypass. Ik begon aan mijn operatie-avontuur met 168 kilo, wat natuurlijk een vrij hoog startgewicht was. In mijn eerste jaar na de operatie ben ik 70 kilo afgevallen; ik herinner me nog zó goed de dag dat ik bij de chirurg 98 kilo woog op de weegschaal. EINDELIJK onder de 100!
Jammer genoeg heeft dat maar een week geduurd, toen schoot ik er alweer boven. Ik heb lang rond de 102 kilo gezweefd en toen begon ik langzaam weer aan te komen. Ik kan verschillende redenen daarvoor aangeven. Zo werd mijn plastische chirurgie aanvraag afgewezen, waardoor ik de moed een beetje op gaf. Ik begon weer met drinken bij mijn eten, waardoor ik meer kon eten.
Ook begon ik – op advies van de diëtiste! – te experimenteren met het nemen van meer koolhydraten en suikers, zoals af en toe een koekje of een ijsje. Dat ‘af en toe’ veranderde in ‘elke dag’, want ik vond het erg lastig om dat eetgedrag te matigen.
Tot slot kreeg ik last van blessures, waardoor het sporten erbij in schoot. Dat zijn allemaal redenen die ik aan kan geven, waarom ik weer begon aan te komen, maar het zorgt er niet voor dat ik me er minder voor schaam. Inmiddels weeg ik 118 kilo, dus 20 kilo zwaarder dan op mijn laagste gewicht. Er zijn veel lotgenoten, die dus minder wegen dan ik, nu ze aan het begin van hun weg staan. Ik heb me daardoor heel lang een mislukkeling in WLS-land gevoeld. Ik vond dat ik had gefaald, zelfs al ben ik na 10 jaar nog steeds 50 kilo lichter dan voorheen. Medisch gezien, is dat nog steeds een lange termijn succes. Maar in mijn hoofd vond ik, dat ik 80 kilo had moeten wegen.
Via de BGN heb ik geleerd, dat ik moet stoppen met mezelf met anderen te vergelijken. “U moet lopen die pad” zegt Marie-Josee altijd, en dat is echt zo. Ieder van ons loopt zijn eigen pad en heeft zijn eigen definitie van succes. Die uitspraak heb ik echt in mijn hoofd geprent.
Wat me ook heeft geholpen – om over mijn gevoel van falen en mijn onzekerheid heen te komen – is dat ik weer beter voor mezelf ben gaan zorgen. Ik vond mezelf (weer) te dik geworden voor leuke nieuwe kleren, dus ik droeg zwarte wijde kleding. Net als toen ik 168 woog. Ik nam vaak de moeite niet om me op te maken, ‘want ik ben toch weer dik’. Tijdens Corona werd dit slonsgedrag alleen maar erger natuurlijk!
Inmiddels heb ik daar afscheid van genomen. Ik maak me elke dag op, doe mijn haar, koop leuke kleding en ik draag goede shapewear, zodat ik met een prettig gevoel in de spiegel kan kijken. Ik voel me daardoor zelfs weer sexy, met al mijn 118 kilo’s!
Natuurlijk wil ik nog steeds graag van die extra kilo’s af. Ik zou dolgraag voorgoed en stabiel onder de 100 wegen. Maar als ik dan toch ‘die pad’ moet lopen die voor mij bedoeld is, dan kan ik er net zo goed voor zorgen, dat ik daar loop met rechte schouders en een trotse blik!
Liefs Carina van Overveld